Bilim insanları, Avar toplumunun akrabalık bağlarını ve sosyal uygulamalarını ortaya çıkarmak için antik DNA’yı ve tarihsel bağlamı kullandı.
Max Planck Evrimsel Antropoloji Enstitüsü’ndeki bilim insanlarının liderliğindeki multidisipliner bir araştırma ekibi, 6. yüzyılda Avrupa’nın Karpat Havzası’na yerleşen Avar dönemi bozkır kökenli popülasyonların sosyal dinamiklerini yeniden yapılandırmak için antik DNA verilerini arkeolojik, antropolojik ve tarihi bağlamla birleştirdi.
“Geniş soyağacı ağı, Avar topluluklarının sosyal uygulamalarını ortaya çıkarıyor” başlıklı makale Nature dergisinde yayımlandı.
Çalışma, tamamen kazılmış dört Avar dönemi mezarlığından mevcut tüm insan kalıntılarını örnekleyerek tüm toplulukların analiz edilmesini içeriyordu. Çalışmada toplam 424 kişi analiz edildi ve yaklaşık 300 kişinin aynı mezarlığa yakın bir akrabasının gömüldüğü ortaya çıktı.
Bu, birçok kapsamlı soyağacının yeniden inşasına olanak sağladı ve toplulukların katı bir babasoylu soy sistemi uyguladığını ortaya çıkardı. Kadınlar, kendi orijinal topluluklarının dışında bireylerle evlenerek toplulukları birbirine bağlamış ve sosyal uyumu teşvik etmede önemli bir rol oynamışlardı.
(İlgili: Avarların Kökenleri Antik DNA ile Çözüldü)
Bir site içindeki değişiklikler, muhtemelen siyasi değişikliklerle bağlantılı olan ve genetik olarak görünmez kalan topluluk değişimini gösteriyordu. Bu da soy düzeyindeki genetik sürekliliğin, tüm toplulukların yer değiştirmesini maskeleyebileceğini ve gelecekteki arkeolojik ve genetik araştırmalar için önemli çıkarımlar yapabileceğini gösteriyor.
Doğu Orta Asya’dan gelen Avarlar, MS 6. yüzyıldan 9. yüzyıla kadar çeyrek bin yıl boyunca Doğu Orta Avrupa’nın büyük bir kısmına hükmetti. Avarlar, kendilerinden daha az başarılı olan öncülleri Hunlara göre daha az tanınıyor olabilirler. Ancak mezarlıklarında, yaklaşık 100.000 mezarın da aralarında bulunduğu, Avrupa tarihinin en zengin arkeolojik miraslarından birini bıraktılar.
Bilim insanları, Avarların ölü gömme geleneklerinden ve komşularının yazılı raporlarından yola çıkarak, bazı sosyal uygulamalarını ve yaşam tarzlarını yeniden inşa ettiler.
Ancak artık arkeogenetik, 1.000 yılı aşkın bir süre önce yaşamış olan Avar toplulukları hakkında tamamen yeni bir bakış açısı sunuyor. Artık bireylerin altıncı dereceden onuncu dereceye kadar birbirleriyle olan akrabalık biçimleri analiz edilebiliyor.
Çok disiplinli Synergy Grant araştırma projesi HistoGenes’in bir ekibi, yeni oluşturulan antik DNA verilerini tamamlayıcı arkeolojik, antropolojik ve tarihi bilgilerle birleştirerek, uzak geçmişteki akrabalık kalıpları, sosyal uygulamalar ve nüfus gelişimi hakkında daha fazla bilgi edinmenin yeni yollarını açtı.
Bütün toplulukları incelemek
Avar dönemi halklarına ilişkin tarihsel bilgiler bize düşmanları, özellikle de Bizanslılar ve Franklar tarafından aktarıldı, dolayısıyla klanlarının iç organizasyonu hakkında bilgimiz yok. Kadınlar tarihi kaynaklarda özellikle yeterince temsil edilmiyor, yalnızca üç kez tesadüfen bahsediliyor, dolayısıyla hayatlarına dair bilgi pratikte yok.
Bazı grupların Avrupa’ya Doğu Asya ve Pontus bozkırlarından geldiğini biliyoruz, ancak Avar toplumunda bozkır gelenekleri ne ölçüde korunuyordu? Doğu’dan gelen yeni gruplar birbirleriyle ve Avrupa’daki yeni vatanlarının nüfusuyla nasıl etkileşime girdiler? Bozkırları terk edip göçebe yaşam tarzını bıraktıktan sonra, aslında tamamen yeni bir ortamda yaşam biçimleri zaman içinde nasıl değişti?
Antik DNA araştırmalarındaki yaygın uygulamanın aksine ekip, tüm toplulukları incelemeyi hedefledi ve bu nedenle, tamamen kazılmış dört Avar dönemi mezarlığından mevcut tüm insan kalıntılarını örneklemeye odaklandı.
Olağanüstü aDNA koruması sayesinde araştırmacılar toplam 424 kişiyi analiz edebildiler ve yaklaşık 300 kişinin aynı mezarlığa yakın (1. ve 2. derece) bir akrabasının gömüldüğünü keşfettiler. Bu durum, en büyüğü dokuz kuşak derinliğinde olan ve yaklaşık 250 yıla yayılan çok sayıda kapsamlı soyağacının yeniden inşasına olanak sağladı.
Topluluk dinamikleri
Araştırmacılar, ataerkilliğin ve kadın dış evliliğinin (evlendikten sonra partnerinin bulunduğu topluluğa taşınan kadın bireyler) norm olduğu katı bir babasoylu (evlendikten sonra toplulukta kalan erkek bireyler) soy sistemi uygulayan toplulukları tespit edebildiler.
Topluluklar yerel olarak temel baba soyunun etrafında toplanmıştı ve kadın dışevliliğinin sistematik uygulaması yoluyla birbirleriyle ilişkiliydi.
Araştırmanın kıdemli yazarı Zuzana Hofmanová, “Bir bakıma bu model, bu toplumun uyumunu teşvik etmede kadınların rolünü gösteriyor; bireysel toplulukları birbirine bağlayan şey, kadınların rolüydü.” diyor.
Çoklu üreme partnerleri yaygındı. Birkaç bağımsız vaka, bu toplulukların levirat adı verilen bir şeyi uyguladığını gösteriyor. Bu uygulama akraba erkek bireylerin (kardeşler veya baba-oğul) aynı kadın bireyden çocuk sahibi olmasını içeriyor.
Çalışmanın ilk yazarı Guido Alberto Gnecchi-Ruscone, “Bu uygulamalar, genetik akrabalığın olmayışı ile birlikte, toplumun atalarına dair ayrıntılı bir hafızaya sahip olduğunu ve nesiller boyu biyolojik akrabalarının kim olduğunu bildiğini gösteriyor” diyor.
Söz konusu sosyal uygulamalar, Avrasya Bozkır toplumları üzerine tarihi kaynaklardan ve antropolojik araştırmalardan elde edilen kanıtlarla da tutarlı. Kapsamlı soyağacı ve tüm mezarlık verilerinin sağladığı veriler sayesinde araştırmacılar, analiz edilen alanlardan birinde net bir zamansal geçiş tespit edebildiler. Bu, bir baba soyundan diğerine geçiş ve uzak akrabalık kalıplarındaki (genetik akrabalık ağı) değişikliklerle ortaya çıktı.
Araştırmanın ortak yazarlarından Zsófia Rácz, “Bu topluluk değişimi, hem alanın kendisinde keşfettiğimiz arkeolojik hem de beslenme değişimini yansıtıyor, aynı zamanda Karpat Havzası boyunca meydana gelen büyük ölçekli bir arkeolojik geçişi de yansıtıyor.” diyor.
Muhtemelen bölgedeki siyasi değişikliklerle ilgili olan bu değişime soylarda bir değişiklik eşlik etmedi ve bu nedenle tüm topluluklar incelenmeden tespit edilemeyecekti.
Bu bulgu, soy düzeyindeki genetik sürekliliğin, tüm toplulukların yer değiştirmelerini hâlâ nasıl gizleyebileceğinin altını çiziyor ve genetik ata ile arkeolojik değişimleri karşılaştıran gelecekteki çalışmalar için önemli çıkarımlara sahip.
Max Planck Society. 24 Nisan 2024.
Makale: Gnecchi-Ruscone, G.A., Rácz, Z., Samu, L. et al. (2024). Network of large pedigrees reveals social practices of Avar communities. Nature.
